Rudi (Elmar Wepper) i Trudi (Hannelore Elsner) są niczym stare drzewa. Czas rozkwitu ich wieloletniego związku przypadł zapewne na okres wychowywania trójki dzieci. Ale one są już dorosłe, są daleko, są niemalże obce. Teraz rytm dni w tym małżeństwie odmierzają małe rytuały – tak dalekie od pierwotnych znaczeń, że niemal teatralne. On wychodzi do pracy, dzień w dzień w tym samym płaszczu i kapeluszu, z tą samą teczką, w której niesie jabłko, które tradycyjnie wręczyła mu żona i którego on, tradycyjnie, nie zje. Ona czeka na niego z obiadem, pomocną dłonią, która pomoże przy ściąganiu płaszcza, poda ciepłe domowe pantofle. Regularność i powtarzalność zdaje się charakteryzować także rzeczywistość wokół bohaterów –  ascetyczny górski krajobraz Allgäu, rytm stonowanej architektury.
Spokój i bezpieczeństwo tego zapiętego na ostatni guzik życia mąci wiadomość o chorobie męża. Trudi postanawia nieść ciężar sama i nie informuje Rudiego o diagnozie. Chce wypełnić wspólny czas, jaki im pozostał. Może uda się odbudować relacje z dziećmi i wnukami? Wyprawa do Berlina kończy się niemal całkowitym fiaskiem. Spotkanie rodziców z dziećmi wywołuje obustronną frustrację – syn Klaus (Felix Eitner) i córka Karolin (Brigit Minichmayr) czują się zażenowani nagłą wizytą, zmuszeni do zajmowania się nieporadnymi rodzicami, ci zaś – zranieni faktem, że nikt nie chce poświęcić należnej im uwagi i czasu. Najwięcej zrozumienia i sympatii okazuje im obca osoba – Franzi (Nadja Uhl), partnerka córki. Dzięki niej spełnia się jednak dosyć nieoczekiwane marzenie starszej pani. Trudi idzie na spektakl tańca Butoh, którym fascynuje się od lat.