Post tenebras lux raz pieści, innym razem drażni zmysły. Rozwinięty w tkany z lekkich impresji i gwałtownych gestów film zadowala się śladowym konkretem jako punktem wyjścia. Rodzina z dziećmi przeprowadza się do domu pośrodku mrocznego lasu, w którym – jak rzekłby lisek z Antychrysta Larsa von Triera – chaos króluje. Otaczająca ich domostwo natura wita przybyszów złowieszczym rozkołysaniem i nieprzyjazną tajemniczością. Nie wiadomo jednak, czy to demoniczna sceneria, czy odwiedzający dom neonowy faun ze skrzyneczką narzędzi wnoszą między domowników narastającą atmosferę niepokoju i rozchwiania. Eksplodujące pragnienia, strachy i instynkty stopniowo wyrywają ludziom z rąk kontrolę nad ich zachowaniem. Wszystkie dotąd pewne punkty odniesienia zamieniają w siedliska niespodziewanego zagrożenia. Czy zostało najmniejsze choć miejsce, z którego mógłby przyjść ratunek dla upadającego świata?